Τί είναι η Διαταραχή Ελλειμματικής Προσοχής και Υπερκινητικότητας (ΔΕΠΥ) και τί μπορεί να προσφέρει η εργοθεραπεία σε παιδία με ΔΕΠY;

Η Διαταραχή Ελλειμματικής Προσοχής και Υπερκινητικότητας (ΔΕΠΥ) - ή όπως διεθνώς ονομάζεται Attention Deficit Hyperactivity Disorder (ADHD) - είναι μια αναπτυξιακή διαταραχή που χαρακτηρίζεται από τρία βασικά συμπτώματα: απροσεξία, υπερκινητικότητα και παρορμητικότητα. Ένα παιδί με ΔΕΠΥ δυσκολεύεται συνήθως να συγκεντρωθεί, αποσπάται εύκολα, δεν ολοκληρώνει δραστηριότητες και δυσκολεύεται να ακολουθήσει κανόνες. Το παιδί χάνει συχνά πράγματα και δίνει την εντύπωση ότι ξεχνά εύκολα, το χαρακτηρίζει η έλλειψη οργάνωσης και η ακαταστασία. Σε γενικές γραμμές, τα παιδιά με ΔΕΠΥ βρίσκονται συνεχώς σε κίνηση και συχνά χτυπούν, κάνουν ζημιές και είναι ιδιαίτερα θορυβώδη. Συχνό είναι επίσης το φαινόμενο τα παιδιά με τη συγκεκριμένη διαταραχή να δυσκολεύονται στο να δέσουν τα κορδόνια τους, να κουμπώσουν κουμπιά κ.α. Μπορεί επίσης να είναι παρορμητικά και αυθόρμητα, να ενεργούν βιαστικά και να μην έχουν την υπομονή να περιμένουν καθώς και να απαιτούν να γίνεται το δικό τους τη στιγμή που το θέλουν. Επιπλέον, μπορεί να έχουν έντονες αντιδράσεις και να είναι οξύθυμα και ευερέθιστα.

Μέχρι στιγμής δεν υπάρχει, με την κλασσική έννοια, θεραπεία για τη συγκεκριμένη αναπτυξιακή διαταραχή. Αυτό όμως δεν σημαίνει ότι δεν υπάρχουν τρόποι για να ελέγξουμε και να περιορίσουμε τα συμπτώματά της.  Τα παιδιά με τη συγκεκριμένη διαταραχή  μπορούν να ενισχυθούν με τη βοήθεια του ειδικού και να βελτιώσουν τις  ψυχοκοινωνικές δεξιότητες τους,  όπως τον αυτοέλεγχο και την παρορμητική συμπεριφορά. Επιπλέον, σημαντική είναι και η βελτίωση του ποσοστού συγκέντρωσης και προσοχής,  στοιχεία απαραίτητα για καλύτερο μαθησιακό επίπεδο.  Μέσα από τη συνεργασία του παιδιού και του ειδικού επιτυγχάνεται η βελτίωση των ανωτέρω δεξιοτήτων και κατ επέκταση ευκολότερη κοινωνική προσαρμογή. Σε αυτό το σημείο είναι σημαντικό να τονίσουμε ότι η έκταση και το ποσοστό των συμπτωμάτων διαφέρει από παιδί σε παιδί. Γι’ αυτό το λόγο πρέπει το κάθε παιδί να αντιμετωπίζεται  σαν μια ξεχωριστή περίπτωση. Υποστηρίζοντας το παιδί με ΔΕΠΥ είμαστε σε θέση να ελέγξουμε δευτερογενή προβλήματα που μπορεί να εμφανιστούν σε σχολικό, οικογενειακό και κοινωνικό επίπεδο. Σκοπός της  παρέμβασης είναι το παιδί να ζεί την καθημερινή του ζωή με όσο το δυνατόν λιγότερα προβλήματα και δυσκολίες.

 Τα παραπάνω στοιχεία για τη ΔΕΠΥ βασίζονται στο βιβλίο του Ε. Κάκουρου “Το υπερκινητικό παιδί”.

Τζίνα Σοφιανού,

πτυχιούχος εργοθεραπεύτρια του Lulea university of technology