Κάπως έτσι θα ξεκινήσω την ιστορία αυτή. Τα παιδιά μεγαλώνοντας κάνουν ερωτήσεις που είναι δύσκολο να απαντηθούν. Έχω ξαναγράψει όμως πως τα παιδιά πρέπει να τα ακούμε και να δίνουμε την καλύτερη δυνατή απάντηση σε αυτό που τα απασχολεί. Ποια είναι όμως η καλύτερη απάντηση στη διαφορετικότητα;
Όχι,δε θα μιλήσω για τη φυλετική διαφορετικότητα, παρόλο που και αυτό είναι ένα μεγάλο κεφάλαιο στην ιστορία των ανθρώπων.
Όμως , γιατί μαμά κάποια παιδιά φαίνονται και λειτουργούν διαφορετικά;
Πολλές φορές αναρωτιέμαι αν υπάρχει ρατσισμός ανάμεσα στα ίδια τα παιδιά, σε αυτά που κινούνται επιδέξια και σε εκείνα που κινούνται αδέξια, σε αυτά που σε κοιτούν στα μάτια και σου λένε με ευκολία το όνομά τους και σε εκείνα που χαμηλώνουν το βλέμμα τους και δυσκολεύονται να αρθρώσουν την πρώτη συλλαβή του ονόματος τους. Τα παιδιά φοβούνται το διαφορετικό όταν δεν το γνωρίζουν. Η παιδική ψυχή όμως είναι συμπονετική και ανοιχτή να δεχτεί ότι υπάρχουν κάποια παιδιά που κινούνται με ένα καροτσάκι, δυσκολεύονται να μιλήσουν ή να αντιληφθούν όσα συμβαίνουν γύρω τους.
Μπορούμε να κάνουμε μια προσπάθεια να εξηγήσουμε τη διαφορετικότητα, ας μη τραβάμε τα παιδιά μακρυά από την εικόνα του παιδιού που δεν « μοιάζει» με εκείνη του δικού μας. Εξηγήστε τους ότι κάποιοι είναι πιο αθλητικοί τύποι, άλλοι πιο καλλιτεχνικοί, κάποιοι άλλοι δυσκολεύονται να ακούσουν, να δουν ή να μιλήσουν. Κάποιοι είναι καλοί μαθητές,άλλοι δεν είναι. ΚΑΠΟΙΟΙ ΕΧΟΥΝ ΑΝΑΓΚΕΣ ΚΑΠΟΙOI ΑΛΛΟΙ ΕΧΟΥΝ ΕΙΔΙΚΕΣ ΑΝΑΓΚΕΣ. Ο καθένας από εμάς είναι μοναδικός και βρίσκεται σε τούτη τη γη για ένα ξεχωριστό λόγο!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου